ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Άνεργοι, άνεργες

Εργαζόμενοι, Εργαζόμενες

Η ίδρυση του «Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια Εργατική Αλληλεγγύη» δεν ήρθε για να προσθέσει ένα ακόμα συνδικάτο στα τόσα που ήδη υπάρχουν στον κλάδο της ενέργειας και στο συνδικαλιστικό κίνημα της ΑΕ ΔΕΗ. Η «Εργατική Αλληλεγγύη» είναι ανάγκη των καιρών και έρχεται να καλύψει όλες τις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης και σχέσεις εργασίας (συμβάσεις αορίστου χρόνου, έκτακτοι, μερικής απασχόλησης κλπ). Η «Εργατική Αλληλεγγύη» φιλοδοξεί να αναζωογονήσει την εργατική δημοκρατία μέσα από διαδικασίες βάσης όπου η συμμετοχή των εργαζομένων να είναι ουσιαστική και κυρίαρχη.

Φιλοδοξεί να βάλει νέα διεκδικητικά πλαίσια σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις και ανάγκες των εργαζομένων και να οικοδομήσει την ενότητα της εργατικής τάξης με βάση μια σύγχρονη εργατική πολιτική. Η «Εργατική Αλληλεγγύη» φιλοδοξεί να γίνει το συνδικάτο των εργαζομένων στον κλάδο της ενέργειας, στην πρώτη γραμμή των αγώνων, εξαρτημένο μόνο από τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ανεξάρτητο από την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα, τους κάθε λογής παράγοντες και την συνδικαλιστική αριστοκρατία, που η σχέση της με τους χώρους εργασίας και τα προβλήματα των εργαζομένων είναι όσες ακόμα μνήμες παρέμειναν ζωντανές από κάποιο μακρινό για αυτούς παρελθόν.

Η «Εργατική Αλληλεγγύη» ιδρύθηκε μέσα σε συνθήκες ήττας του εργατικού κινήματος, σε μια δύσκολη συγκυρία για την εργατική τάξη της χώρας μας και σε μια περίοδο που κυβέρνηση και κεφάλαιο προετοιμάζουν το νέο αντεργατικό κύμα σε όσα εργατικά δικαιώματα απέμειναν από τις αλλεπάλληλες αντεργατικές επιδρομές των τελευταίων είκοσι χρόνων.

Το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης και εργοδοσίας είναι αποφασισμένο να περάσει αντεργατικά μέτρα που θα κάνουν τους εργαζόμενους σύγχρονους σκλάβους χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα, με αποτέλεσμα η αύξηση της παραγωγικότητας και του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου να είναι τεράστια, οι πραγματικοί παραγωγοί που είναι οι εργαζόμενοι αντί να καλυτερεύουν το βιοτικό τους επίπεδο με καλύτερες αμοιβές, με λιγότερο χρόνο εργασίας, με καλύτερες υπηρεσίες υγείας, παιδείας και πολιτισμού, καθημερινά βιώνουν την ανασφάλεια με όλο και περισσότερα προβλήματα, την ανεργία να φουντώνει και τη νέα φτώχια να αγκαλιάζει όλο και περισσότερους.

Από το τέλος της δεκαετίας του ‘80 η εργατική τάξη δέχεται τις αλλεπάλληλες επιδρομές των κυβερνήσεων (Τζανετάκη, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) στα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών. Όλες οι κυβερνήσεις με πρόσχημα την είσοδό μας στην ΟΝΕ και αργότερα στη zώνη του ΕΥΡΩ είχαν στο στόχαστρό τους τα εργατικά δικαιώματα και το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης που το επίπεδό τους είναι από τα χαμηλότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καταλήστευσαν το εργατικό εισόδημα με κορυφαία στιγμή το μεγάλο κόλπο του χρηματιστηρίου όπου άρπαξαν και τις όποιες αποταμιεύσεις είχαν οι εργαζόμενοι. Με την συνδικαλιστική αριστοκρατία σε ομοσπονδίες και ΓΣΕΕ να πρωτοστατεί τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων εξανεμίστηκαν μαζί με το μύθο για εύκολο κέρδος στο χρηματιστήριο και του ΕΥΡΩ που θα μας έκανε Ευρωπαίους πολίτες με παραμυθένια ζωή. Σήμερα έρχονται να μας πουν πάλι πως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν λεφτά και γι’ αυτό οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ξαναπληρώσουμε τα σπασμένα.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από την «ήπια προσαρμογή» εφαρμόζει και εξαγγέλλει μια σκληρή ταξική πολιτική εναρμονισμένη πλήρως με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και του ΣΕΒ. Απαιτεί η εργατική τάξη να δεχτεί τη νέα φορολογική αφαίμαξη και τις παροχές στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες ώστε τα κέρδη τους να γίνουν ακόμα μεγαλύτερα για το καλό των εργαζομένων. Καλεί τους εργαζόμενους να αποδεχτούμε κι αν δεν το δεχτούμε κακό της κεφαλής μας, την πλήρη ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου με την ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τη μείωση του εισοδήματος μας με τη δραματική μείωση της αμοιβής των υπερωριών ως και την ουσιαστική κατάργηση της αμοιβής τους με το διαχωρισμό του εργάσιμου χρόνου σε ενεργό και ανενεργό, δηλ. απλήρωτη εργασία ακόμα και όταν βρισκόμαστε στο χώρο εργασίας.

Ξανανοίγει του λυμένο ασφαλιστικό σύμφωνα με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τις διακηρύξεις της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, για να το ξαναλύσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αυξάνοντας τα συνταξιοδοτικά όρια ηλικίας, μειώνοντας τις συντάξεις, αυξάνοντας τις εισφορές των εργαζομένων και καταργώντας τα βαρέα και ανθυγιεινά. Προετοιμάζει κατάργηση των Επικουρικών ταμείων μεταφέροντας τους πόρους στα ταμεία κύριας ασφάλισης.

Παράλληλα συνεχίζεται η εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών ενώ η ανεργία αυξάνεται. Για την αντιμετώπισή της η μόνη πρόταση είναι το μοίρασμα των θέσεων εργασίας σε περισσότερους εργαζόμενους με τη μερική απασχόληση.

Σε αυτό το αντεργατικό κύμα που δεχόμαστε, τα πρωτοβάθμια συνδικάτα, οι ομοσπονδίες έως τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δηλώνουν την υποταγή τους. Υποταγμένοι στον κυβερνητικό, εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό δεν δίνουν καμιά ελπίδα στους εργαζόμενους για σοβαρή αντίσταση και σύγκρουση με την πολιτική που θα κάνει τη ζωή μας κόλαση.

Τα αίτια του ξεπεσμού της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας εντοπίζονται κυρίως:

1. Στην ιδεολογική και πολιτική υποταγή τους στις επιλογές του κεφαλαίου που πρόθυμα η εκάστοτε κυβέρνηση σπεύδει να αποδεχτεί και να εφαρμόσει. Στην υποταγή τους στα συμφέροντα της εργοδοσίας στο όνομα του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης που βαφτίζονται εθνική οικονομία και η συνδικαλιστική αριστοκρατία έσπευσε να στηρίξει ως κοινωνικός εταίρος αντί να συγκρουστεί σαν ταξικός αντίπαλος.

2. Στη χειραγώγηση των συνδικάτων από τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) μέσω των κομματικών στελεχών τους στα συνδικάτα, με συνέπεια να μεταφέρουν στο εργατικό κίνημα τις πολιτικές επιλογές της κομματικής ηγεσίας στα συνδικάτα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

3. Η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις φρόντισαν να ανταμείψουν τη συνδικαλιστική αριστοκρατία για τις υπηρεσίες της. Κορυφαίοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές αναδείχτηκαν βουλευτές, υπουργοί, αμείφθηκαν με διευθυντικές θέσεις σε δημόσιους οργανισμούς, τη συμμετοχή τους σε έμμισθες επιτροπές και με ταξίδια εργασίας ανά την υφήλιο κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα στρώμα συνδικαλιστικής αριστοκρατίας στην ηγεσία του εργατικού κινήματος ξεκομμένο τελείως από τις ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων. Με «ρουσφέτια», με απόλυτα ελεγχόμενες εκλογές, με την ανοχή και την παθητική στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων καταφέρνουν να διατηρούνται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σ’ όλα αυτά μεγάλες είναι και ευθύνες, των εργαζομένων. Οι περισσότεροι αν και γνωρίζουν από πρώτο χέρι αυτή την κατάσταση συνεχίζουν να τους στηρίζουν με κάθε τρόπο και να στοιχίζονται πίσω από τις επιλογές των κομμάτων εξουσίας. Το φαινόμενο να αποκηρύσσουν τα πρόσωπα που οι ίδιοι ψήφισαν με υβριστικούς χαρακτηρισμούς και η απαξιωτική αναφορά για το χάλι των συνδικάτων δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες.

Μια άλλη συνιστώσα του εργατικού κινήματος είναι το ΠΑΜΕ, το οποίο τελευταία διαχωρίζει τη θέση του από τη συνδικαλιστική αριστοκρατία «ανεβάζοντας τους τόνους» στους εργατικούς αγώνες. Παραμένοντας όμως δέσμιο της κομματικής λογικής κόμμα – παράταξη – συνδικάτο, δίνει άλλοθι στον κομματικό διαχωρισμό των εργαζομένων και αντικειμενικά βάζει εμπόδια στην οικοδόμηση της ταξικής τους ενότητας προβάλλοντας την οργανωτική ενότητα σαν τη μόνη αναγκαία λύση για τους εργαζόμενους.

Την ίδια στιγμή με τη θέση του ΚΚΕ για αντιπροσωπευτικά προεδρεία από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα έως τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, έχει σαν αποτέλεσμα πρώτα να ψηφίζουν τη συνδικαλιστική αριστοκρατία στα όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων και για όλο το επόμενο διάστημα να τους ασκούν αυστηρή κριτική. Με συνέπεια το ΠΑΜΕ να εμφανίζεται αδύναμο να αντισταθεί στην «αίγλη» της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας αφού τα στελέχη του συμμετέχουν σε αυτό το στρώμα έστω και με προωθημένες θέσεις και απόψεις.

Σε αυτό το πλαίσιο η «Εργατική Αλληλεγγύη» είναι κάθετα αντίθετη σε κάθε λογής ποδηγέτηση και διαχωρισμό των εργαζομένων ανάλογα με την κομματική τους προέλευση ή ανάλογα με τις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης και τις νέες εργασιακές σχέσεις.

Η πρότασή μας για ενότητα βασίζεται στην ιδεολογική και πολιτική αντίθεσή μας με τα συμφέροντα της εργοδοσίας και στην οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής. Η πρότασή μας συνοψίζεται στην ενιαία έκφραση όλων των εργαζομένων χωρίς προαπαιτούμενα κομματικών ταυτοτήτων και διαχωρισμούς.

Ενιαία έκφραση όλων εκείνων που θέλουν να διεκδικήσουν όλα εκείνα που μας ανήκουν και μας αναλογούν στην εποχή της υπερπαραγωγικότητας με την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων στον προγραμματισμό και στην αγωνιστική πρακτική.

Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές μας θέσεις για το εργατικό κίνημα δεν είναι αποτέλεσμα της ανάγκης για διακριτή διαφοροποίηση από τα άλλα συνδικάτα. Είναι αποτέλεσμα μελέτης, έρευνας, γνώσης και στηρίζονται στην αντικειμενική προσέγγιση της πραγματικότητας.

Τα συμφέροντά μας ταυτίζονται με τα συμφέροντα όλης της εργατικής τάξης. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα της, αιτήματα, διεκδικήσεις και στόχοι είναι το κοινό πεδίο της δράσης μας. Εμείς δεν φιλοδοξούμε να ανακαλύψουμε τα προβλήματα, δικό μας χρέος είναι να αγωνιστούμε για αυτά και να συμβάλουμε στην οικοδόμηση μιας Ταξικής Εργατικής Πολιτικής που θα ενώνει όλους τους εργαζόμενους.

Δεν στοχεύουμε και δεν επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε ένα Εργατικό Κίνημα όπως εμείς θέλουμε, δεν είμαστε μια ιδιότυπη εργατική «ελίτ». Στους αγώνες στοχεύουμε να είμαστε το πιο μαχητικό, το πιο αποφασιστικό τμήμα της εργατικής τάξης που κινείται πάντα μπροστά, αναδεικνύοντας την αδυναμία της μερικής διεκδίκησης χωρίς να την υποτιμούμε ή να την απορρίπτουμε. Φιλοδοξούμε και είναι ανάγκη να εντοπίσουμε την πιο προωθημένη ταξικά άκρη του νήματος και να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ανάπτυξης του Νέου Ταξικού Εργατικού Κινήματος.

Ξέρουμε τους αντιπάλους μας, πρέπει να τους γνωρίζουμε διαρκώς και καλύτερα, ώστε να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα και όπως τους αξίζει, χωρίς να αποφεύγουμε την κοινή δράση όπου και όταν αυτό είναι δυνατό σε κοινά αποδεκτούς ώριμους στόχους.

Με αυτά τα δεδομένα η ανοιχτή για συζήτηση πρότασή μας είναι οκτώ βασικοί άξονες:

1. 5νθήμερο 7ωρο 35ωρο. Ανώτατο νόμιμο ωράριο εργασίας το 35ωρο.

2. Κατώτερος μισθός τα 1200 ΕΥΡΩ. Κατώτερο μεροκάματο τα 50 ΕΥΡΩ.

3. 30 εργάσιμες ημέρες κανονικής άδειας.

4. Ενιαίο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης. Ανώτατα όρια συνταξιοδότησης τα 55 και τα 50 για τα βαρέα και ανθυγιεινά. Κατώτερη σύνταξη τα 1200 ΕΥΡΩ. Επανασύνδεση των συντάξεων με τους μισθούς.

5. Υπηρεσίες υγείας με σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των ασφαλισμένων.

6. Δωρεάν παιδεία για όλους.

7. Ολοκληρωμένη περιβαλλοντική πολιτική για την άμεση και μακροπρόθεσμη προστασία του περιβάλλοντος.

8. Αυστηρή τήρηση της εργατικής νομοθεσίας με την επιβολή υψηλών αποτρεπτικών προστίμων στους παραβάτες.